Anne Rice, "Królowa potępionych"
Autor: Olga Sienkiewicz
Żaden autor nie napisał tylu książek o wampirach, co Anne Rice. Żaden inny autor nie pokusił się też o wampirzy cykl, którego tomy są ze sobą fabularnie powiązane. I nikt też nie stworzył tak innowacyjnej koncepcji wampiryzmu, co ta, prezentowana nam przez nowoorleańską autorkę: od "Wywiadu z wampirem", otwierającego cykl "Kronik wampirów", przez miniserię "Nowych opowieści o wampirach", aż po "Krwawy kantyk", kończący przygodę artystki z literackimi krwiopijcami. Trzeba jednak przyznać, że pochodzenie wampirów zostało najpełniej przedstawione właśnie w "Królowej potępionych", trzeciej z kolei wśród "Kronik…".
Wampir Lestat, gwiazda rocka, kapryśny książę krwiopijców i honorowy krwiodawca w jednej osobie (czy wiedzieliście, że żaden inny wampir nie stworzył tylu nowych , co właśnie czarujący Lestat?), zupełnym przypadkiem budzi Akaszę, matkę wszystkich wampirów, z trwającego sześć tysięcy lat letargu. Potężna wampirzyca chce przejąć pełną kontrolę nad światem żywych i umarłych, unicestwić mężczyzn i panować w kobiecym raju. Losy śmiertelników i krwiopijców zależą od tego, czy najpotężniejsze dzieci Akaszy zjednoczą się i porozumieją, mimo dzielących ich różnic oraz od pewnej zapomnianej w ciągu tysiącleci przepowiedni.
"Królowa potępionych" to bez wątpienia najbardziej epicka ze wszystkich powieści składających się na cykl "Kronik wampirów". Epickość ta objawia się na trzech podstawowych płaszczyznach – postaci, fabuły i wampirzej kosmogonii.
Jeśli o bohaterów chodzi, przez karty książki przewija się prawdziwa parada krwiopijców. Idąc chronologicznie, rozdziałami – rude bliźniaczki z Pierwszego Miotu, mała Jenks i inne wampiry drugiego, a nawet i trzeciego planu, piękna Pandora o kilka stuleci młodsza od Mariusa, Daniel i Armand oraz historia ich romansu, Khayman, również z Pierwszego Miotu, Jesse i pewien członek Talamaski, również nieśmiertelny, a na dodatek Lestat (w dużych ilościach), Louis, Gabrielle… Kręci się wam już w głowach? Jeśli nie, to dodam jeszcze, że większość z tych postaci opowiada własne historie, a część narracji prowadzona jest właśnie z ich punktów widzenia.
Dalej – fabuła! W pełni przemyślana i konsekwentna, bardzo dynamiczna. Miejsca akcji zmieniają się jak w kalejdoskopie, wraz z Akaszą i Lestatem przemierzamy niemal cały świat, a dzięki toczącej się niemal równolegle opowieści o bliźniaczkach, podróżujemy także w czasie.
I wreszcie kosmogonia. Zamysł wampiryzmu jest tak oryginalny i tak inny od wszystkich pomysłów, jakie nam literatura zaproponowała (włącznie z tym, że krwiopijcy to kosmici!), że aż zapiera dech w piersiach. Nie będę wam go tu streszczać, aby go w całości zrozumieć, trzeba się po prostu zapoznać z książką – warto!
O postaciach już co nieco powiedziałam, dodam tylko, że każda z nich jest bardzo realistyczna. Nie mogę się oprzeć czarowi Lestata – jeśli ktoś może, niech da znać! – i po prostu go uwielbiam. W zasadzie każdy bohater wyzwala jakieś emocje, od niechęci aż po nawet współczucie. To cudowna cecha twórczości Rice – dialog z czytelnikiem także przez konstrukcję postaci. I język, świetnie przetłumaczony, hipnotyczny styl autorki, nie do pomylenia z żadnym innym.
Odnoszę wrażenie, że gdyby nie dobra treść, tę książkę warto by było kupić dla samego wydania – eleganckiego, na dobrej jakości papierze i z czytelną czcionką oraz prześliczną, utrzymaną w stylu całej serii, okładką.
Czy to jest najlepsza książka Anne Rice? Szczerze mówiąc, nie mi to oceniać. Technicznie jest dobra i na tle całego cyklu również się wyróżnia. Ale czy najlepsza? To chyba zależy od osobistego spojrzenia każdego czytelnika.
Korekta: Natalia Bieniaszewska
Autor:Anne Rice
Tytuł:Królowa potępionych
Data wydania:2010
Wydawnictwo:Rebis
Pozostałe dane:oprawa: miękka
format: 12.6x19.6cm
ISBN: 978-83-7510-091-4
tytuł oryginału: The Queen of the Damned
tłumacz: Korombel Paweł
seria: Kroniki wampirów
